کد مطلب:28763 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:126
نامزدهای فرماندهی از این قرار بودند:زید بن حُصَین، حرقوص بن زُهَیر، حمزة بن سنان و شُرَیح بن اَوفی. امّا ایشان فرماندهی را نپذیرفتند و امیری بر عهده عبد اللَّه بن وَهْب نهاده شد.[3] وی خوارج را برای جنگ سازمان می داد و در سخنرانی های شور انگیزش، ایشان را به جنگ فرا می خوانْد و آنان را از گفت و شنود با امیر مؤمنان علی بن ابی طالب علیه السلام و گوش سپردن به خطبه های وی، بر حذر می داشت.[4]. برخی متون تاریخی دلالت دارند كه او در راهی كه برای خود برگزیده بود، عقیده ای استوار نداشت.[5]. تاریخنگاران آورده اند كه او با بی شرمی و خودستاییِ بسیار، امام علی علیه السلام را به جنگ تن به تن فرا خوانْد؛ امّا در همان لحظه های نخستِ رویارویی با آن شیر بی نظیر كارزار، كشته شد.[6].
او در آشوب نهروان، فرماندهی خوارج را بر عهده داشت. از گذشته وی، اطّلاعاتی در دست نداریم؛ امّا می دانیم كه در آغاز شكل گیری جریان خوارج، وی در سِمت فرماندهی نبود؛ بلكه پیش نماز، ابن كَوّاء بود و فرمانده جنگ، شَبَث بن رِبعی.[1] سپس این دو از خوارج جدا گشتند و ایشان ناچار شدند كه در جستجوی فرماندهی تازه برای خود برآیند.[2].